เทคโนโลยีการสื่่อสารไร้สายในยุคต่าง ๆ
ยุค 1G เป็นยุคที่ใช้สัญญาณวิทยุในการส่งคลื่นเสียง โดยไม่รองรับการส่งผ่านข้อมูลใด ๆ ทั้งสิ้น สามารถใช้งานทางด้านเสียงได้อย่างเดียว คือ สามารถโทรออก - รับสายเท่านั้นถือเป็นยุคแรกของการพัฒนาระบบโทรศัพท์แบบเซลลูลาร์ โดยใช้วิธีปรับสัญญาณแอนาล็อกเข้าช่องสื่อสาร ซึ่งแบ่งความถี่ออกเป็นช่องเล็กๆ ด้วยวิธีการนี้จึงมีข้อจำกัดในเรื่องจำนวนช่องสัญญาณและการใช้ไม่เต็มประสิทธิภาพ เกิดการติดขัดเรื่องการขยายจำนวนเลขหมายและการขยายแถบความถี่ ซึ่งโทรศัพท์แบบเซลลูลาร์ ยังมีขนาดใหญ่ และใช้กำลังไฟฟ้ามากอีกด้วย
ยุค 2G เป็นยุคที่เปลี่ยนจากการส่งคลื่นวิทยุแบบแอนะล็อกมาเป็นการใช้สัญญาณดิจิทัล โดยส่งผ่านทางคลื่นไมโครเวฟ ทำให้สามารถใช้งานทางด้านข้อมูลได้นอกเหนือจากการใช้งานทางเสียงเพียงอย่างเดียวโดยสามารถรับส่งข้อมูลต่าง ๆ และเชื่อมโยงได้อย่างมีประสิทธิภาพ จนเกิดการกำหนดเส้นทางการเชื่อมกับสถานีฐาน หรือ ที่เรียกว่า เซลล์ไซต์ (cell site) และก่อให้เกิดระบบ GSM (Global System for Mobile Communication) ซึ่งทำให้สามารถถือโทรศัพท์เครื่องเดียวไปใช้ได้เกือบทั่วโลก หรือที่เรียกว่า
บริการข้ามเคีือข่าย (roaming)
โทรศัพท์มือถือเคื่องแรกของ Motorola ตัวอย่างโทรศัพท์เคลื่อนที่ยุค2G
ยุค 3G ใช้บริการมัตติมีเดีย และส่งผ่านข้อมูลในระบบไร้สายด้วยอัตราความเร็วที่สูงขึ้น มีความเร็วในการดาวน์โหลดข้อมูลสูงสุด 2 เมกกะบิตต่อวินาที หรือเร็วกว่าเครือข่าย EDGE ที่ใช้ในปัจจุบันเกือบ 10 เท่า มีช่องสัญญาณเห็นหน้า (video telephony) และการประชุมทางไกลผ่านทางวีดีโอ (video conf erence) ช่วยให้สามารถสื่อสารได้พร้อมกันทั้งภาพและเสียง รับชมโทรทัศน์หรือวีดิโอผ่านอินเทอร์เน็ตในรูปแบบดิจิทัล ซึ่งมีสัญญาณภาพที่คมชัด และสามารคใช้บริการข้ามเครือข่าย (roaming) ได้เช่นเดียวกับ GSM
ตัวอย่างโทรศัพท์เคลี่องที่ ยุค 3G
ยุคที่ 4G เป็นเครือข่ายไร้สายความเร็วสูงชนิดพิเศษ มีความเร็วในการสื่อสารได้ถึงระดับ 20-40 เมกกะบิตต่อวินาที สามารถเชื่อต่อเสมือนจริงในรูปแบบสามมิติ (three - dimensional : 3D) ระหว่างผู้ใช้โทรศัพท์ด้วยกันเองโดยให้บริการมัตติมีเดียในลักษณะที่สามารถโต้ตอบได้ เช่น อินเทอร์เน็ตไร้สาย เทเลคอนเฟอเรนซ์ เป็นต้น
ตัวอย่างโทรศัพท์เคลื่อนที่ ยุค 4G
อ้างอิง หนังสือเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร ม.2
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น